Kurs walutowy

Kurs walutowy – cena danej waluty wyrażona w innej walucie. Miejscem transakcji, na którym przedmiotem są waluty krajowe jest rynek walutowy; sprzedaje się jedną walutę w zamian za inną. Mowa jest o rynku, aby podkreślić, że występuje na nim: podaż, popyt i cena. Na ogół o relacjach wymiany walut, czyli o kursach walut, decyduje podstawowe prawo rynku tworzące kurs (cenę) równowagi przy zrównaniu popytu z podażą danej waluty.

Płynny kurs walutowy (ang. floating exchange rate) – jest jednym z rodzajów kursu walutowego. Jest on wynikiem gry sił rynku, a więc ustalany przez relacje popytu i podaży. Zmiany popytu i podaży danej waluty powodują odpowiednie, tzn. równoważące zmiany poziomu ceny jednej waluty wyrażonej w drugiej, zachodzące nieustannie z dnia na dzień, a nawet z godziny na godzinę. Zjawisko obniżania się kursu płynnego danej waluty określa się jako deprecjację, a wzrostu kursu jako aprecjację.
System płynnego kursu walutowego w Polsce został formalnie przyjęty 12 kwietnia 2000 r^.

Parytet złota

Jednostki pieniężne wszystkich krajów są określone na takich samych podstawach – zawartości w nich złota – dlatego też ich wartości relatywne można wyznaczyć przez podzielenie odpowiednich zawartości złota. Współczynnik ten, nazywany parytetem, jest abstrakcyjną ceną relatywną, inaczej mówiąc – relatywną ceną referencyjną. Cechą charakterystyczną systemu waluty złotej jest to, że wahania wokół parytetu są ze swej natury bardzo ograniczone. Powód tego jest następujący. Aby dokonać płatności w walucie obcej można zakupić ją we własnym kraju i wysłać do kraju docelowego lub też kupić złoto, przesłać za granicę, gdzie zostanie ono zamienione na walutę obcą. Oznacza to, że kurs walutowy (w tym przypadku cena waluty obcej wyrażona w jednostkach waluty krajowej) nie może przekroczyć tzw. punktu złota, który jest równy sumie parytetu i kosztów przesłania złota (transportu, ubezpieczenia i utraconego oprocentowania, związanego z faktem, iż kapitał reprezentowany przez przesyłane złoto nie dostarcza dochodu w czasie, gdy jest transportowany). Powyżej wartości punktu złota zamiast kupować walutę obcą na rynku walutowym, korzystniej jest wymieniać walutę krajową na złoto, wysyłać je za granicę i tam wymienić je na pożądaną walutę obcą. I odwrotnie, gdy kurs walutowy spadnie poniżej punktu złota, korzystniejszym rozwiązaniem jest akceptacja płatności z zagranicy w walucie zagranicznej. Ponieważ koszty przesłania złota są zwykle małe w porównaniu z wartością przesyłanych dóbr, system waluty złotej był w gruncie rzeczy systemem stałych kursów walutowych.
Równowaga na rachunku obrotów bieżących w takim systemie jest zapewniona przez zmiany poziomu cen między krajami dotkniętymi nierównowagą, co odróżnia go od systemów, w których za równowagę odpowiedzialne są wahania kursów nominalnych.
Zmiany cen w krajach, które stosują system waluty złotej, są automatyczne; nadwyżka bilansu płatniczego w państwie A oznacza, iż jego zasób złota wzrośnie, prowadząc do wzrostu podaży pieniądza i, pod pewnymi warunkami, do wzrostu cen. Przeciwny proces dokona się w państwie B. Ograniczy to eksport z kraju A i zwiększy jego import, przywracając tym samym równowagę. Ten mechanizm automatycznego dostosowania jest nazywany mechanizmem dostosowań cenowo-kruszcowych.
Jego zastosowanie wiąże się z tym, iż prymat w systemie waluty złotej odgrywała równowaga bilansu płatniczego, która miała pociągać za sobą równowagę wewnętrzną. Z równowagą zewnętrzną związane są pojęcia fazy inflacyjnej oraz fazy deflacyjnej. W kraju, w którym występował ujemny bilans płatniczy, musiało dojść do jego wyrównania poprzez transport odpowiedniej ilości złota do kraju, skąd importowano towary. Ponieważ ilość pieniądza w obiegu była uzależniana od ilości złota, bank centralny kraju, w którym doszło do zmniejszenia ilości złota musiał zmniejszyć emisję pieniądza. Implikowało to wzrost stopy dyskontowej, a co za tym idzie wzrost stopy procentowej. Aktywność gospodarcza przedsiębiorców wobec droższych kredytów malała, liczba inwestycji kurczyła się, spadała produkcja, malało zatrudnienie. Spadek dochodów gospodarstw domowych wywoływał spadek konsumpcji i popytu, który w warunkach wolnego handlu i wolnej konkurencji doprowadzał do spadku cen i deflacji. Opisany stan nazywał się fazą deflacyjną. W jego wyniku przedsiębiorcy szukali miejsc zbytu swoich towarów za granicą, zaś malejąca konsumpcja przyczyniała się do spadku importu, a więc rósł eksport a malał import.
W tym samym czasie, gdy w jednym kraju występowała faza deflacyjna, w innym, w którym występował dodatni bilans handlowy, dochodziło do fazy inflacyjnej. Napływ złota umożliwiał bankowi centralnemu emisję pieniądza i obniżenie stopy dyskontowej. Banki komercyjne obniżały stopę procentową, co wzmagało aktywność gospodarczą przedsiębiorców, zwiększało zatrudnienie i produkcję, rosła konsumpcja i popyt, a co za tym idzie - inflacja. Rosnąca konsumpcja przyczyniała się zarówno do wzrostu popytu na towary krajowe, jak i importowane.
Opisany stan równowagi w skali międzynarodowej utrzymywał się do pierwszej wojny światowej.

Leopold Stanisław Kronenberg

Leopold Stanisław Kronenberg herbu Strugi (ur. 24 marca 1812 w Warszawie, zm.5 kwietnia 1878 w Nicei) – polski bankier, inwestor i finansista żydowskiego pochodzenia, jeden z przywódców "białych" przed powstaniem styczniowym

W 1833 Kronenberg został wpisany na listę kupców warszawskich. Zakres jego działalności gospodarczej obejmował wiele dziedzin. Najważniejszą bez wątpienia okazała się bankowość. Dzięki pewnemu poparciu administracji carskiej zdobył fortunę na dzierżawie monopolu tytoniowego. Wprowadził do Polski kapitał francuski Crédit Lyonnais i Crédit Mobilier. W 1851 założył swój własny dom bankowy pod firmą Leopold Kronenberg, kredytujący głównie przemysł i rolnictwo. W 1860 założył w Warszawie wielką fabrykę tytoniu, zatrudniającą 700 robotników. Apogeum swej działalności w sektorze bankowości osiągnął w 1870, kiedy to założył w Warszawie Bank Handlowy. Oprócz bankowości Kronenberga bardzo interesowało rolnictwo. Utrzymywał związki z ziemianami, brał udział w różnych inicjatywach propagujących unowocześnienie rolnictwa. Opowiadał się za oczynszowaniem chłopów. Właśnie z tą przestrzenią działalności Kronenberga wiąże się jego późniejsza działalność polityczna.
Kronenberg inwestował w transport kolejowy. Sfinansował budowę m.in tzw. Kolei Nadwiślańskiej. Inwestował również w przemysł. Oprócz wspomnianego już tytoniowego, także cukrowniczy i górniczo-hutniczy. Był on udziałowcem spółek górniczych, hutniczych i cukrowniczych. Wybudował on wiele cukrowni, a w 1870 był inicjatorem powstania Warszawskiego Towarzystwa Fabryk Cukru.
Był członkiem Komisji Umorzenia Długu Krajowego, Rady Przemysłowej Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych Królestwa Polskiego. Był członkiem zarządu Giełdy Warszawskiej, Starszym Zgromadzenia Kupców, prezesem Rady Zarządzającej Kolei Warszawsko-Terespolskiej. Założył Bank Handlowy w Warszawie, Towarzystwo Kredytowe miasta Warszawy, Kasę Przemysłowców, Warszawskie Towarzystwo Ubezpieczeń od Ognia, Towarzystwo Kopalń Węgla i Zakładów Hutniczych. Sprawował funkcję prezesa wydziału Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynnego. Był właścicielem dóbr Wieniec i Strugi.
Leopold Kronenberg prowadził też działalność wydawniczą. Od 1859 wydawał "Gazetę Codzienną", przemianowaną w 1861 na "Gazetę Polską". Było to pismo o zabarwieniu liberalno-demokratycznym, którego redaktorem był Józef Ignacy Kraszewski.
Leopold Kronenberg zbudował w latach 1868-1871 w Warszawie przy pl. Ewangelickim (obecny pl. Małachowskiego) monumentalny pałac, który spłonął we wrześniu 1939 i został rozebrany w latach sześćdziesiątych XX wieku.
.

System z Bretton Woods - wymienialność dolara

System z Bretton Woods – system walutowy, który stworzył podstawy relacji międzynarodowych w sferze zarządzania systemami monetarnymi. Był pierwszym w pełni negocjowalnym systemem monetarnym kierowanym przez rządy państw.
W trzech pierwszych tygodniach lipca 1944 w Hotel Mount Washington w Bretton Woods, w stanie New Hampshire odbyła się United Nations Monetary and Financial Conference (znana również jako Konferencja w Bretton Woods), owocem której było podpisanie porozumienia z Bretton Woods. W konferencji uczestniczyło 730 delegatów z 44 państw alianckich. Gustaw Gottesman reprezentował rząd londyński.
W celu przestrzegania i kontroli postanowień systemu uczestnicy konferencji powołali do życia Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (The International Bank for Reconstruction and Development, IBRD) oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (International Monetary Fund, IMF). Początek działalności tych instytucji przypada na 1946, kiedy porozumienie zostało ratyfikowane.
System z Bretton Woods nakładał obowiązek na każdym państwie do zastosowania polityki monetarnej, której jednym z celów było utrzymanie kursów wymiany w jednoprocentowym przedziale wahań. Z powodu wzrastających obciążeń system załamał się w 1971. Jednym z powodów było wstrzymanie przez Stany Zjednoczone wymienialności dolara na złoto.
Do wczesnych lat 70. system z Bretton Woods w efektywny sposób zapobiegał konfliktom oraz pomagał w osiąganiu wspólnych celów twórcom systemu, w szczególności Stanom Zjednoczonym.

Złoto w gospodarce

Złoto od tysięcy lat ma bardzo dużą wartość, a wraz z rozwojem cywilizacji doceniono jego użyteczność w systemie monetarnym. Według konserwatywnej i libertariańskiej ekonomii obecność złota (lub innego rzadkiego i niepodrabialnego materiału) nie ma wymiaru tylko czysto użytkowego, gdyż z czasem monety złote zostały zastąpione banknotami wypieranymi obecnie przez pieniądz elektroniczny. Złoto ma stanowić zabezpieczenie realnej wartości papierowego pieniądza (taką funkcję pełni dziś około 75% wydobytych zasobów). Do najważniejszych zalet takiej roli złota konserwatyści zaliczają:

• Żadna władza nie może złota dodrukować czy zmienić poprzez naciski polityczne jego kursu. Ma to zapewnić stabilność gospodarki opartej na zabezpieczeniu w złocie.
• Od tysięcy lat jego podaż jest stała (ok. 1–2% w skali roku), kształtowana czynnikami niepolitycznymi. Stanowiło w tym czasie czynnik porządkujący i stabilizujący ekonomię.
• Jest trwałą, niemal niezniszczalną i akceptowalną w każdej epoce i miejscu formą kapitału.

W handlu podstawową jednostką złota jest uncja trojańska (jubilerska), czyli 31,1035 grama. Nazwa trojańska nie pochodzi od Troi, ale od miasta Troyes w północno-wschodniej Francji, w średniowieczu ważnego ośrodka handlowego.
Złoto inwestycyjne to obok złotych monet sposób inwestowania. Można je nabyć w formie sztabek o najwyższej próbie 999,9 z renomowanych instytucji. Poza tym jedna trzecia wydobytego złota – jako rezerwa walutowa – jest niedostępna dla inwestorów i od dziesięcioleci pozostaje zamknięta w skarbcach banków centralnych. Według oficjalnych danych to 30,7 tysiąca ton kruszcu.
Cenę złota ustala pięć największych instytucji handlujących tym kruszcem podczas London Gold Fixing. Obecnie są to: ScotiaMocatta, Barclays Capital, Deutsche Bank, HSBC i Société Générale.

Ithaca Hours - waluta lokalna

Ithaca Hours – waluta lokalna w miejscowości Ithaca w USA, uważana za pierwszą współczesną walutę lokalną, wzór dla wielu podobnych systemów na całym świecie.

Historia

Podczas badań nad lokalnymi gospodarkami w 1989 Paul Glover napotkał XIX-wieczny banknot o nazwie "Hour" (ang. godzina) brytyjskiego przemysłowca Roberta Owena wydawany robotnikom jego firmy. Pracownicy mogli korzystać z tej formy płatności w zakładowym sklepie.
W maju 1991, po wywiadzie jakiego udzielił na temat systemu Ithaca, Paul Glover wykonał projekty banknotu 1 i półgodzinnego. Zdecydował, że każda godzina będzie równowartością 10 dolarów USA, co odpowiadało, w jego mniemaniu, właściwej wartości godziny pracy. Dokładny kurs wymiany miał być ustalany każdorazowo przez strony transakcji. Pierwszą osobą, która przystąpiła do systemu, był lokalny masażysta, a wkrótce potem do systemu dołączył pierwszy sklep.
Pierwsze banknoty zostały wydrukowane 16 października 1991, a pierwsza transakcja została przeprowadzona przez twórcę systemu 3 dni później.
W marcu 1999 firma zajmująca się obsługą systemu przekształciła się w Ithaca Hours, Inc.
Od 1991 obrót systemu sięgnął wielu milionów dolarów w banknotach systemu. Jedną z głównych funkcji Ithaca Hours jest promowanie lokalnego rozwoju ekonomicznego. Firmy, które otrzymują walutę w zamian za sprzedawane dobra i usługi, muszą wydać je na lokalnym rynku.

Rynek pierwotny bonów skarbowych

Rynek pierwotny tworzą przetargi organizowane co dwa tygodnie przez agenta emisji - NBP. Oferty na zakup bonów składać mogą jedynie podmioty mające status dilera skarbowych papierów wartościowych (DSPW). Są nimi banki, z którymi minister finansów zawarł umowę przyznającą im prawo składania ofert przetargowych. Uczestnicy przetargu są zobowiązani do określenia liczby bonów, którą chcą nabyć oraz ceny przetargowej. Przedstawiona przez uczestnika przetargu wartość nominalna oferty z daną ceną przetargową nie może być niższa od określonej w liście emisyjnym, podawanym do publicznej wiadomości przez ministra finansów przed pierwszym w danym miesiącu przetargiem. Podczas przetargu przyjmuje się jedynie oferty zakupu po cenie wyższej od najniższej przyjętej ceny przetargowej. Warunkiem nabycia bonu przez uczestnika przetargu jest posiadanie przez niego konta depozytowego w Rejestrze Papierów Wartościowych NBP oraz rachunku bieżącego w centrali Narodowego Banku Polskiego.

Bon skarbowy

Bon skarbowy - (ang. treasury security); weksel lub bilet skarbowy (ang. treasury bill), dłużny papier wartościowy Skarbu Państwa na okaziciela o wartości nominalnej 10 tys. PLN z terminami emisji od 1 do 52 tygodni (standardowo 13 i 52). Oprocentowanie bonów ma charakter stały, dyskontowy (dochodem jest różnica pomiędzy ceną zakupu a wartością nominalną bonu).
Podstawową cechą bonów skarbowych jest zerowy stopień ryzyka, co sprawia, że są atrakcyjnym papierem lokacyjnym. Za zerowe ryzyko nabywca płaci koszt w postaci niskiego oprocentowania. Jednocześnie niskie oprocentowanie świadczy o niewielkim koszcie zaciąganego przez skarb państwa kredytu. Bony są również wykorzystywane przez banki centralne do regulacji obiegu pieniądza w

Depozyt bankowy

Depozyt bankowy (wkład bankowy) – inwestycja finansowa polegająca na powierzeniu środków finansowych bankowi. W zamian za ulokowane depozyty pieniężne banki płacą deponentom odsetki, zależne głównie od długości zadeklarowanego czasu depozytu i stóp procentowych na rynku. Oprocentowanie może być stałe albo zmienne. Banki uzyskują w zamian prawo do dysponowania powierzonymi im środkami pieniężnymi, udzielając na ich podstawie kredytów lub je inwestując. Depozyty stanowią podstawowe źródło finansowania działalności kredytowej prowadzonej przez banki.
Depozyty mogą mieć także formę rzeczową, np. papiery wartościowe, biżuteria, kruszce szlachetne, numizmaty, dokumenty. Są one przechowywane w skarbcu bankowym za określoną opłatą.
Historycznie składanie depozytów w postaci złota oraz kosztowności w bankach weneckich i wydawanie w zamian za nie kwitów potwierdzających zdeponowaną wartość, dało początek współczesnemu pieniądzowi papierowemu.

Dom Maklerski

W Polsce Dom Maklerski może zostać utworzony tylko w formie:

• spółki akcyjnej,
• spółki komandytowo-akcyjnej, w której komplementariuszami są wyłącznie osoby mające prawo wykonywania zawodu maklera papierów wartościowych lub doradcy inwestycyjnego, w liczbie co najmniej dwóch,
• spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,
• spółki komandytowej, w której komplementariuszami są wyłącznie osoby mające prawo wykonywania zawodu maklera papierów wartościowych lub doradcy inwestycyjnego, w liczbie co najmniej dwóch,
• spółki partnerskiej, w której wspólnikami (partnerami) są wyłącznie osoby mające prawo wykonywania zawodu maklera papierów wartościowych lub doradcy inwestycyjnego, w liczbie co najmniej dwóch,
• spółki jawnej, w której wspólnikami są wyłącznie osoby mające prawo wykonywania zawodu maklera papierów wartościowych lub doradcy inwestycyjnego, w liczbie co najmniej dwóch.

Dom maklerski umożliwia swoim klientom założenie rachunku inwestycyjnego, na którym przechowywane są informacje o posiadanych przez niego środkach pieniężnych oraz papierach wartościowych. Klient może dokonywać zleceń transakcji kupna oraz sprzedaży, które dom maklerski wykona w jego imieniu.
W domach maklerskich zatrudnieni są maklerzy, którzy są upoważnieni przez dany dom do dokonywania transakcji na giełdzie.
Dom maklerski nieposiadający członkostwa na giełdzie jest nazywany afiliantem.
Kapitał towarowego domu maklerskiego musi być udokumentowany i nie może pochodzić z pożyczek lub kredytów. Dom maklerski działa na podstawie zezwolenia i wykonuje czynności w tym zezwoleniu określone.

IBAN

International Bank Account Number (IBAN, pol. Międzynarodowy Numer Rachunku Bankowego) – międzynarodowy standard numeracji kont bankowych.
Standard został utworzony przez Europejski Komitet Standardów Bankowych (European Committee for Bank Standardisation), po czym przyjęto go jako ISO 13616. IBAN składa się z dwuliterowego kodu kraju ISO 3166-1, po którym następują dwie cyfry sprawdzające (suma kontrolna), i do trzydziestu znaków alfanumerycznych (liter lub cyfr), które zawierają numer rozliczeniowy i numer rachunku, określane razem jako BBAN (ang. Basic Bank Account Number, pol. Podstawowy Numer Rachunku Bankowego). Decyzja o długości tego bloku należy do poszczególnych krajów, z tym, że dany kraj musi posiadać jedną, określoną długość. W BBAN musi się zawierać unikatowy kod identyfikujący bank, o określonej długości i określonym miejscu, w którym się on rozpoczyna. Jego pozycja i długość również zależy od danego kraju.
W transakcjach elektronicznych kod IBAN powinien być przechowywany w jednym ciągu, bez spacji, jednakże w przypadku dokumentów na papierze powinien być zapisywany w grupach po cztery znaki, przy czym ostatnia grupa może mieć ich mniejszą liczbę (ze względu na różną liczbę znaków w poszczególnych krajach).
Kod IBAN został utworzony, by wspomóc obsługę płatności w Unii Europejskiej. Klienci, zwłaszcza osoby fizyczne oraz małe i średnie firmy często napotykają na problemy, związane z różnymi standardami bankowości na świecie. Podanie numeru konta odbiorcy w formacie IBAN oraz kodu BIC banku jest obowiązkowe podczas wysyłania poleceń przelewu typu SEPA (w euro do krajów Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Szwajcarii).
Numer Rachunku Bankowego  może być przekształcony na międzynarodowy numer IBAN (International Bank Account Number) poprzez dodanie na początku znaków PL. Cyfry kontrolne wyliczane są zgodnie ze standardem IBAN, przyjmując, że numer zawiera oznaczenia kraju "PL" (niezależnie od tego, czy występuje ono w zapisie, czy nie).

Klauzule

Klauzula – zastrzeżenie, postanowienie lub warunek w umowie.

Klauzule abuzywne

W polskim prawie cywilnym uznaje się, że w granicach prawa strony mogą zawierać w umowach dowolne postanowienia. Do najważniejszych ograniczeń tej zasady należą tzw. klauzule niedozwolone, określane mianem abuzywnych, występujące w obrocie konsumenckim. Kształtują one prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszający jego interesy, a które nie zostały uzgodnione z nim indywidualnie. Takie klauzule nie wiążą konsumenta. Należą do nich:

• wyłączają lub ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za szkody na osobie;
• przewidują postanowienia, z którymi konsument nie miał możliwości zapoznać się przed zawarciem umowy
• uzależniają zawarcie umowy od przyrzeczenia przez konsumenta zawierania w przyszłości dalszych umów podobnego rodzaju;
• uzależniają zawarcie, treść lub wykonanie umowy od zawarcia innej umowy, nie mającej bezpośredniego związku z umową zawierającą oceniane postanowienie;
• uzależniają spełnienie świadczenia od okoliczności zależnych tylko od woli kontrahenta konsumenta;
• przyznają kontrahentowi konsumenta uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy
• uprawniają kontrahenta konsumenta do jednostronnej zmiany umowy bez ważnej przyczyny wskazanej w tej umowie;
• przyznają tylko kontrahentowi konsumenta uprawnienie do stwierdzania zgodności świadczenia z umową
• wyłączają obowiązek zwrotu konsumentowi uiszczonej zapłaty za świadczenie nie spełnione w całość lub części, jeżeli konsument zrezygnuje z zawarcia umowy lub jej wykonania;
• przewidują utratę prawa żądania zwrotu świadczenia konsumenta spełnionego wcześniej niż świadczenie kontrahenta, gdy strony wypowiadają, rozwiązują lub odstępują od umowy;
• pozbawiają wyłącznie konsumenta uprawnienia do rozwiązania umowy, odstąpienia od niej lub jej wypowiedzenia.

Windykacja

Windykacja (łac. vindicatio) dosłownie oznacza dochodzenie roszczeń, obronę konieczną, a nawet zemstę. Od czasów Cesarstwa Rzymskiego funkcjonowała instytucja prawna rei vindicatio, której zadaniem było dążenie do odzyskania rzeczy znajdującej się w posiadaniu osoby nieuprawnionej.
Współcześnie windykacja to dochodzenie własności za pomocą środków określonych w obowiązujących przepisach prawnych.
Istnieją dwa podziały charakteryzujące czynności windykacyjnej. Pierwszy z nich, dzieli się na:

• windykację polubowną polegającą na monitowaniu dłużnika, które ma doprowadzić do spłaty należności.
• windykację sądową dotyczącą przypadków, gdzie brak chęci współpracy ze strony dłużnika - sprowadza się ona do uzyskania sądowego wyroku lub nakazu zapłaty, który uzupełniony w klauzulę wykonalności jest podstawą do egzekucji komorniczej.

Najczęściej spotykany jest on w ofertach kancelarii prawnych.
Drugi podział, usystematyzowany w książce K. Turalińskiego pt. "Windykacja gospodarcza - podręcznik do nauki zawodu", wyróżnia.:

• windykację polubowną, dzielącą się na tzw. windykację zdalną (telefoniczną, listową) oraz osobistą (spotkania z dłużnikiem, mediacja pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem)
• windykację sądową obejmującą uzyskanie przeciwko dłużnikowi tytułu egzekucyjnego (wyroku sądowego, nakazu zapłaty), a następnie opatrzenie go tytułem wykonawczym, tzw. klauzulę wykonalności.
• windykację komorniczną i pokomorniczną , obejmującą pełną obsługę kontaktów z komornikiem (przekazanie egzekucji, nadzór egzekucji, wnioskowanie o egzekucję z konkretnego majątku oraz o licytację mienia ruchomego lub nieruchomości, wznowienie egzekucji), a także poszukiwanie w drodze wywiadu gospodarczego ukrytego majątku dłużnika odpowiedniego do zaspokojenia roszczenia.
• windykację karną, obejmującą prowadzenie postępowania karnego przeciwko nieuczciwemu dłużnikowi w przedmiocie kryminalnego uszczuplenia majątku podlegającego egzekucji, powołania na bazie tegoż majątku nowego podmiotu gospodarczego, udaremnienia wyroku sądu lub równie często na wcześniejszym etapie powstawania wierzytelności oszustwa na szkodę wierzyciela.

Powyższy podział najczęściej spotykany jest w praktyce kancelarii prawno-detektywistycznych.
Większość dużych przedsiębiorstw posiada własne działy zajmujące się odzyskiwaniem należności. Są one często wspomagane lub zastępowane przez szereg wyspecjalizowanych, zewnętrznych firm windykacyjnych.
W praktyce w Polsce odzyskiwanie wierzytelności drobnych kończy się na windykacji polubownej, która polega na wysyłaniu do dłużników różnego rodzaju, różnie formułowanych pism w których nakłania się go do spłacenia powstałego zadłużenia. Poza pismami wyspecjalizowane firmy korzystają również z call center, którego odpowiednio wyszkoleni pracownicy kontaktują się z dłużnikiem celem nakłonienia dłużnika do polubownej spłaty zadłużenia np. w formie ugody. Takie postępowanie jest tańsze i w pewnej ilości wypadków szybsze od masowego wytaczania spraw sądowych (za każdą sprawę trzeba zapłacić bez względu na to czy wierzytelność jest ściągalna).

Wywiad Skarbowy

Wywiad Skarbowy – powstały w 1998 urząd w Polsce, podlega Generalnemu Inspektorowi Kontroli Skarbowej, w Ministerstwie Finansów. Wcześniej działał pod nazwą Biuro Dokumentacji Skarbowej (BDS), następnie w ramach Departamentu Kontroli Skarbowej II i dalej jako Departament Kontroli Resortowej (DKR).
Jest to szczególna forma wykonywania kontroli skarbowej. Swym zakresem obejmuje czynności, w tym również czynności operacyjno-rozpoznawcze, pozwalające m.in. na:

• określenie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania,
• ujawnianie nie zgłoszonej do opodatkowania działalności gospodarczej i dochodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów,
• kontrolę finansów jednostek samorządowych,
• kontrolę towarową z zagranicą,
• ujawnianie i zapobieganie korupcji.

Podstawą prawną działania wywiadu skarbowego jest ustawa z 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (tekst jednolity Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214, z późn. zm.).
Pracownicy komórek wywiadu skarbowego, w zakresie wykonywanych czynności operacyjno-rozpoznawczych, podlegają nadzorowi Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej sprawuje nadzór przy pomocy komórki organizacyjnej wyodrębnionej w strukturze urzędu obsługującego Ministra Finansów, którą jest Departament Wywiadu Skarbowego.
Wywiad skarbowy uzyskuje, gromadzi, przetwarza i wykorzystuje informacje o m.in. dochodach, obrotach, rzeczach i prawach majątkowych podmiotów podlegających kontroli skarbowej. W trakcie wykonywania zadań, w uzasadnionych przypadkach określonych w ustawie o kontroli skarbowej, pracownicy wywiadu skarbowego mogą zastosować, za zgodą sądu, kontrolę operacyjną (m.in. podsłuch). W czasie wykonywania swoich czynności pracownicy wywiadu skarbowego mogą współpracować z osobami chcącymi udzielić informacji kontroli skarbowej.

Funkcje finansów publicznych

• alokacyjna (państwo dysponując zasobami pieniężnymi w formie budżetu może przemieszczać środki finansowe na zadania, które ma obowiązek spełniać, albo też na dziedziny wymagające dofinansowania lub też na dziedziny, które ze swojej istoty nie przynoszą zysku a ich prowadzenie jest konieczne dla istnienia państwa i zbiorowych potrzeb obywateli)
• redystrybucyjna (tzw. wtórny podział PKB; w każdym współczesnym społeczeństwie istnieją potrzeby zbiorowe, które państwo powinno zaspokajać, co rodzi potrzebę stosowania mechanizmu podzielenia środków uzyskanych w sferze produkcyjnej do sfery nieprodukcyjnej; funkcja ta jest podstawą funkcji finansów publicznych)
• kontrolna (redystrybucja PKB dokonywana poprzez obieg pieniężny pozwala poprzez ściśle określone reguły ewidencjonowania wszystkich zjawisk finansowych poprzez jednostki sektora publicznego na wyciąganie wniosków o stanie gospodarki państwa i przeciwdziałanie nadużyciom mogących powstać w gospodarowaniu finansami publicznymi; umożliwia także kontrole prowadzenia tejże gospodarki)
• stabilizacyjna (spełnianie przez finanse publiczne ww. 3 funkcji powoduje materializowanie się funkcji 4; polega ona na tym, że prawidłowe alokowanie środków, ich redystrybucja oraz wnikliwa kontrola umożliwia wypełnianie przez państwo celu nadrzędnego tzw. stabilizacji gospodarczej- zmniejszanie bezrobocia, regulowanie popytu publicznego, rozwój harmonijny równomierny; mechanizm tej funkcji polega na tym, że państwo poprzez dobór odpowiednich źródeł swoich dochodów oraz ustalenie kierunków ich wydatkowania może zachęcać lub zniechęcać podmioty do aktywności gospodarczej)

ROR - rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy

Rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy (ROR) - rachunek bieżący przeznaczony dla osób fizycznych (konto osobiste), na który mogą być przekazywane wynagrodzenia, emerytury, renty oraz stałe dochody z innych źródeł, z wyjątkiem wpływów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.
Wykorzystywanie konta osobistego jako sposobu oszczędzania jest w wielu przypadkach bezzasadne ponieważ ROR-y zazwyczaj albo są nieoprocentowane, albo proponowane na nich stawki są niewielkie.
Na koniec II kwartału 2012 roku banki komercyjne działające w Polsce prowadziły 26 mln rachunków oszczędnościowo-rozliczeniowych.

Oprocenntowanie rachunku

Oprocentowanie rachunku bankowego-środki pieniężne na rachunku bankowym są oprocentowane. Generalną zasadą banków jest płacenie niższych odsetek od zdeponowanych na rachunkach środków pieniężnych niż pobieranie od udzielonych kredytów. Różnica między odsetkami pobieranymi przez banki a płaconymi stanowi podstawowy dochód banków. Oprocentowanie środków na rachunkach bankowych trwa wyłącznie od następnego dnia kalendarzowego po dniu wpłaty do dnia dokonania wypłaty.Oprocentowanie lokat trwa do okresu zawartej umowy.

Rachunek bankowy

Prawo bankowe określa rodzaje rachunków. Są to:

• rachunek bieżący - służy do przeprowadzania rozliczeń, tj. otrzymywania należności i regulowania zobowiązań; podmioty gospodarcze mają obowiązek posiadania takiego rachunku; dla osób fizycznych, z wyłączeniem operacji związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, prowadzone są rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe
• rachunek pomocniczy - służy do przeprowadzania rozliczeń w innym banku niż bank prowadzący rachunek bieżący lub do dokonywania operacji w ściśle określonym celu,
• rachunek lokaty terminowej - służy do przechowywania nadwyżek finansowych przez okres wynikający z umowy z bankiem, zachęca do tego wyższe oprocentowanie w stosunku do rachunków bieżących,
• rachunek oszczędnościowy - prowadzony zazwyczaj na rzecz osób fizycznych, dowodem zawarcia umowy takiego rachunku jest książeczka oszczędnościowa lub inny dokument imienny, nie wolno używać go do realizowania rozliczeń związanych z działalnością gospodarczą.
• rachunek walutowy - umożliwia prowadzenie w polskim banku rachunku w walucie obcej. Na rachunku walutowym przedsiębiorstwa mogą gromadzić waluty wymienialne przekazane z zagranicy bądź pochodzące z tytułów, z których zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa dewizowego możliwy jest transfer walut wymienialnych, a także z tytułów określonych w indywidualnych zezwoleniach dewizowych.

Można też wyróżnić inne rodzaje rachunków:

• rachunek wspólny - przeznaczony dla więcej niż jednej osoby fizycznej (np. małżonków), które korzystają z niego łącznie lub oddzielnie,
• rachunek maklerski - prowadzony przez biuro maklerskie, służący zakupowi i sprzedaży papierów wartościowych, w sensie prawnym nie spełnia kryteriów rachunku bankowego, gdyż umożliwia także deponowanie papierów wartościowych, które nie są gotówką,
• rachunek kredytowy - służy do obsługi zaciąganych kredytów, w sensie prawnym nie jest rachunkiem bankowym, ponieważ przy zaciągnięciu kredytu pojawia się na nim saldo ujemne, które zmniejsza się przy każdorazowo spłaconej racie kredytowej,
• rachunek NOSTRO - rachunek banku krajowego w banku zagranicznym,
• rachunek LORO - rachunek banku zagranicznego w banku krajowym; dwa ostatnie służą do rozliczeń między bankami.

Finanse

 Finanse domowe

Finanse te dotyczą pracy zarobkowej, jak również różnorakich transferów, w tym zasiłków, rent i emerytur. Decyzje finansowe gospodarstw domowych zawierają m.in. decyzje odnośnie do wydatków na edukację, zakup dóbr takich, jak: nieruchomości czy samochody, zakup ubezpieczenia (np. osobowego czy majątkowego), inwestowania (np. na giełdzie papierów wartościowych lub w funduszach emerytalnych).


Finanse prywatne

Finanse prywatne obejmują wszystkie osoby prowadzące działalność gospodarczą na własny rachunek w tym wszystkie przedsiębiorstwa prywatne, spółki itd. Finanse przedsiębiorstwa zajmują się problematyką rozpoczęcia działalności gospodarczej, sposobami pozyskania kapitału (np. kredyt), wyceną aktywów, ograniczeniem ryzyka działalności inwestycyjnych, dokonywaniem konsolidacji kapitału lub pozyskania kapitału obrotowego, sposobami oceny kondycji finansowej przedsiębiorstwa oraz szacowaniem jej wartości. Zarządzanie finansami pozwala na zdobycie przez przedsiębiorstwo niezbędnych środków pieniężnych na prowadzenie działalności gospodarczej, z kolei zarządzanie ryzykiem pozwala na zminimalizowanie ryzyka związanego z np. konstruowaniem portfolio lub innymi inwestycjami.