Prywatyzacja bezpośrednia – rodzaj prywatyzacji, stosowany przy likwidacji małych i średnich przedsiębiorstw państwowych,
głównie znajdujących się w złej sytuacji finansowej lub kondycji
rynkowej, a zachodzące w nich zmiany własnościowe bardzo szybko wpływają
na funkcjonowanie całego regionu. Prywatyzacja bezpośrednia nie
prowokuje większych konfliktów społecznych, ponieważ jest z reguły
inicjowana oddolnie i dobrowolnie przez organy przedsiębiorstwa, tj. rady pracownicze i dyrektorów. Do 1997
r. forma ta nosiła nazwę prywatyzacji likwidacyjnej, gdyż podczas tego
procesu przedsiębiorstwo przestaje istnieć w sensie prawnym lub też
jednocześnie w sensie prawnym i fizycznym. W przeciwieństwie do
prywatyzacji pośredniej (kapitałowej) dokonuje się jej bez przyjmowania
przez przedsiębiorstwo formy jednoosobowej spółki Skarbu Państwa.
Prywatyzacja bezpośrednia realizowana jest z zachowaniem wszystkich
zobowiązań pracowniczych (utrzymanie miejsc pracy i osłon socjalnych), inwestycji oraz ochrony środowiska.
Proces prywatyzacji bezpośredniej jest zdecentralizowany – decydującą
rolę odgrywają tu organy założycielskie przedsiębiorstwa, czyli
wojewodowie. Minister Skarbu Państwa kontroluje proces poprzez wydawanie zgody na rozpoczęcie określonego projektu prywatyzacyjnego.
Do zadań wojewodów ws. prywatyzacji bezpośredniej należą:
przygotowanie przedsiębiorstwa państwowego do prywatyzacji, wyłanianie inwestorów, ustalanie warunków transakcji, a po uzyskaniu zgody Ministra Skarbu Państwa na prywatyzację danego przedsiębiorstwa państwowego, sfinalizowanie procesu prywatyzacji i podpisanie w imieniu Skarbu Państwa odpowiednich umów z inwestorem.
