Agencja ratingowa

Agencja ratingowa (ang. credit rating agency) – osoba prawna, której działalność obejmuje wystawianie ratingów kredytowych.
W wyniku oceny wiarygodności kredytowej podmiotów pożyczających pieniądze: spółek, funduszy, banków, organizacji i rządów państw, przyznawany jest im rating kredytowy, będący miarą ryzyka związanego z inwestycją w oceniane papiery dłużne. Agencja ratingowa wystawia w ten sposób swoją opinię, co do stabilności podmiotu pożyczającego, czyli ryzyka jego niewypłacalności, popierając tę opinię odpowiednimi argumentami oraz swoją reputacją. W razie bankructwa wysoko ocenionej firmy agencja nie oddaje pieniędzy obligatiariuszom. Agencje ratingowe odgrywają ważną rolę w świecie inwestycyjnym, gdyż rating stał się podstawowym wskaźnikiem oceny inwestycji dłużnej.
Rynek agencji ratingowych jest zdominowany przez kilka wielkich firm działających w skali całego świata. W Stanach Zjednoczonych 5 firm ratingowych uzyskało status Nationally Recognized Statistical Rating Organization, który jest przyznawany przez United States Securities and Exchange Commission. Są to: Fitch Ratings, Moody's, Standard & Poor's, A. M. Best i Dominion Bond Rating Service. Lista ta jest tożsama z największymi graczami na tym rynku w skali światowej. Oprócz tego na rynku działa kilka firm i instytucji, które pełnią rolę narodowych agencji ratingowych w swoich krajach, np. Japan Credit Rating Agency, czy Malaysian Rating Corporation. Ich oceny wiarygodności kredytowej mają jednak mniejszą wagę w skali międzynarodowej, choć stanowią lokalnie przeciwwagę dla ratingów publikowanych przez "amerykańską piątkę".

Agencja Moody’s

Agencja Moody’s (Moody’s Corporation, NYSE: MCO) – spółka dominująca Moody’s Investors Service, która zapewnia ratingi kredytowe i badania dotyczące instrumentów dłużnych i papierów wartościowych oraz Moody's Analytics, który oferuje oprogramowanie, doradztwo i badania do celów analiz kredytowych, badań ekonomicznych i zarządzania ryzykiem finansowym.
Moody’s Corporation, który osiągnął przychody 1,8 mld USD w 2009, zatrudnia około 4300 osób na całym świecie i obecny jest w 26 krajach. Moody’s jest obok Fitch Ratings i Standard & Poor's jedną z trzech największych agencji ratingowych na świecie.

John Moody (1868–1958) był samoukiem, cechującym się silnym zmysłem przedsiębiorczości, przekonaniem o potrzebach społeczności w obszarze inwestycji, a także talentem dziennikarskim. Opierając się na jego ocenie potrzeb rynku, jego przedsiębiorstwo John Moody & Company opublikowało podręcznik Moody’s Manual of Industrial and Miscellaneous Securities (Podręcznik Moody’ego przemysłowych i innych papierów wartościowych) w 1900. Podręcznik zawierał informacje i statystyki dotyczące akcji, obligacji, instytucji finansowych, agencji rządowych, produkcji, wydobycia i żywności. W ciągu dwóch miesięcy nakład został wyprzedany.
Po załamaniu na giełdzie w 1907, przedsiębiorstwo Moody’s nie mając odpowiedniego kapitału, była zmuszona do odsprzedaży praw do podręcznika.
W 1909 John Moody wrócił na rynek finansowy z nowym pomysłem: zamiast zbierania informacji na temat nieruchomości, kapitalizacji i zarządzaniu przedsiębiorstwami, wystąpił z ofertą dla inwestorów w zakresie analizy wartości zabezpieczeń i oceny stopnia możliwej niewypłacalności. Jego przedsiębiorstwo opublikowało książkę, w której przeanalizowano losy spółek i wartość ich zabezpieczeń. Wnioski oparte były na podstawie przyjętych przez przedsiębiorstwo standardów wykorzystywanych do sprawozdawczości kredytowej od końca 1800. Moody’s stał się pierwszym przedsiębiorstwem, która zaczęła analizować wiarygodność rządowych obligacji.
W 1913 rozszerzył swoją bazę analizowanych spółek, rozpoczynając od oceny przedsiębiorstw przemysłowych i użyteczności publicznej. W dniu 1 lipca 1914 Moody’s zaczął rozwijać zasięg ratingu obligacji wyemitowanych przez amerykańskie miasta i gminy. W 1924 agencja Moody’s obejmowała prawie 100 procent rynku amerykańskich obligacji.
Moody’s w dalszym ciągu publikowała i monitorowała oceny. W 1970 agencja Moody’s rozpoczęła praktyki pobierania opłat od emitentów, jak i inwestorów za usługi ratingowe, czego uzasadnieniem była konieczność zatrudnienia dużej ilości osób oraz zakupu skomplikowanych programów ekonometrycznychi z uwagi na zwiększenie zakresu i stopnia komplikacji rynków kapitałowych.